Z notatnika zaspanych myśli
Upatrzył ją sobie, nieważne jak głęboko tkwiła w czarnej dupie, dla niego była i stosem ofiarnym, i nagrodą pocieszenia, dlatego snuł się za nią, w oparach mgły wypatrując czy dokonuje się dzieło.
Kolejny dzień nie wnosił niczego do życiorysu, ot kilka słów rzuconych tu i tam, może poeta by napisał, że miała marazm wypisany na twarzy, a w zielonych oczach od dawna spały iskry, po czym obojętnie poszedłby dalej. Na tory.
Przychodził codziennie za pięć dwunasta powiedzieć dobranoc, była ruda, ale wtedy czuła się jak typowa blondynka. Do świtu nie zmrużyła oczu, zajęta liczeniem. Na siebie.
Nie wymyślaj, tematy leżą w rzece. Jedyne co musisz, to nauczyć się łowić.
Obserwował ją ukryty za milczeniem. Uciekała z głośnym śmiechem, inaczej mógłby ją dopaść.
Przynosiła pracę do domu, dlatego codziennie wychodziła do niej zmęczona.
Powtarzał do znudzenia, że jest zakochany, dlatego wściekał się i bił, gdy nie patrzyła na niego. Uspokoił się dopiero wtedy, kiedy kupiła lustro i postawiła przed sobą.
Nienawidziła nocy, nikt nie widział, że stoi na balkonie. Kiedy spadła, usłyszał o niej cały świat. Jak trucizna rozlała się po żyłach.
**** wersja poprawiona, aczkolwiek bez przekonania, bardziej wprawka
Upatrzył ją sobie, nieważne jak głęboko tkwiła w czarnej dupie, dla niego była zarówno stosem ofiarnym, jak i nagrodą pocieszenia. Dlatego snuł się za nią, w oparach mgły wypatrując czy dokonuje się dzieło.
Tymczasem żaden dzień nie wnosił niczego istotnego do życiorysu, ot kilka słów rzuconych tu i tam. Jedynie poeta mógłby napisać, że na twarzy miała wypisany marazm, a w zielonych oczach od dawna zasypiały iskry, po czym obojętnie poszedłby dalej. Na tory.
Tam wyszeptałby do siebie ''Nie wymyślaj ruda, wrócę jak zawsze za pięć dwunasta, więc nie rób z siebie typowej blondynki. Zobacz tematy leżą w rzece. Jedyne co musisz, to nauczyć się łowić.''
W zaistniałej sytuacji obserwował ją ukryty za milczeniem. Starała się uciekać z głośnym śmiechem, byle nie mógł jej dopaść. Wszystko dlatego, że przynosiła pracę do domu, zmęczona stawała się łatwym łupem dla jego fascynacji.
Powtarzał przecież do znudzenia, że jest zakochany i wściekał się, bił, gdy nie patrzyła na niego. Uspokajał się dopiero wtedy, kiedy stawiała lustro przed sobą. Wpatrzony w swoją doskonałość, wybaczał, bez problemu, wszystkie jej wady.
Gdyby wiedział, że nienawidziła nocy, pewnie nie pozwoliłby jej wyjść na balkon. Nigdy nie chciał, żeby spadła i usłyszał o niej świat. Musiała jednak postawić na swoim i rozlać się, jak trucizna, w jego żyłach.
Komentarze (42)
ps. Mieliśmy dziś z Sufjenem pogawędkę na temat prozy poetyckiej, melodyki i rytmu zdań w tekście. Dlatego pozwoliłem sobie zanotować to co napisałaś. Zapisać, jak ja to słyszę. Wybacz. Mam nadzieję, że się nie pogniewasz.
*
Upatrzył ją sobie, nieważne jak głęboko tkwiła w czarnej dupie. Była dla niego stosem ofiarnym, oraz nagrodą pocieszenia. Dlatego snuł się za nią. Spoglądał w opary mgły czy dokonuje się dzieło.
Kolejny dzień nie wnosił niczego do życiorysu, ot kilka słów rzuconych na wiatr. Poeta napisałby, że miała marazm na twarzy, w zielonych oczach wygasłe iskry. Obojętny poszedłby dalej. Na tory.
Przychodził codziennie za pięć dwunasta powiedzieć dobranoc. Była ruda, ale wtedy czuła się jak blondynka. Do świtu nie zmrużyła oczu, zajęta liczeniem. Liczyła wyłącznie na siebie.
Nie wymyślaj, tematy leżą w rzece. Jedyne co musisz, to nauczyć się łowić.
Obserwował ją ukryty za milczeniem. Uciekała z głośnym śmiechem, inaczej mógłby ją dopaść. Przynosiła do domu pracę, codziennie wychodziła do pracy zmęczona. Powtarzał do znudzenia, że jest zakochany. Wściekał się i bił, gdy nie patrzyła na niego. Uspokoił się dopiero wtedy, kiedy kupiła lustro i postawiła przed sobą.
Nienawidziła nocy. Gdy nikt nie widział stanęła na balkonie. Kiedy spadła, usłyszał o niej cały świat. Jak trucizna rozlała się w żyłach.
Dzięki za obecność. W sumie ładnie to poukładałeś... 5
Sam tekst ma w sobie dużo emocji, które skierowane są do wewnątrz. Mam nadzieję, że kiedyś się szerzej nad nim pochylisz.
Póki co... są to strzępy, myśli (jak zasugerowałaś w tytule). Choć oczywiście, nie są one "od czapy". Mają swoją jakość.
Wszystkiego dobrego dla Ciebie.
Wszystkiego dobrego Sufjen
Przykłady:
- snuł się z nią w oparach mgły, wypatrując...
- Do życiorysu. Ot kilka...
- Nie wymyślaj. Tematy...
Dalej nie chciało mnie się sprawdzać.
Będziesz chyba musiała przystąpić do matury.
Zaczyna się 7 maja.
"Musiała jednak postawić na swoim i rozlać się, jak trucizna"
Tu przecinek może być zbędny, ale może nie?
przynosiła pracę do domu. Zmęczona...
Tego nie zrozumiesz, to nie wiem...
Zaraz wezmę się za twoją poezje.
Brylujesz tutaj, jakby nie wiem co.
Autorytet. Zlikwidowała swą kiczowatą poezyję. bo zapewne nią była..
Teraz wielki autorytet poezji internetowej. Bo tylko tutaj może zaistnieć.
Zebrała się grupa niby poetów i kto nie po drodze, to go do rowu.
Zapewne są to stare baby przekwitłe i z nudów wysiadują tutaj.
Chłopy też już bez kuśki sterczącej.
A prawdziwego poetę z jajami nie doceniacie.
Mam jaja białe, jak nakazuje UE.
No
Zaraz wezmę się za poezje niejakiej grafomanki, czyli eksperta portalowego.
A może powinny.
Skoro komentujesz, to chciałbym coś o tobie wiedzieć.
z publikacji można dużo się dowiedzieć o piszącym.
Ja nie znałem twych dzieł. Skoro były dobre, trzeba było zostawić.
A teraz morda w kubeł.
Pełno tutaj psycholi.
Zakładają dwa konta i prowadzą dialog ze sobą.
To chyba jedyny portal tego typu.
Masz rację. Nie warto.
Ale mam już ogólny osąd.
https://www.opowi.pl/pan-marcepan-a92747/
Nie ma za co.
A ty pod jakim nickiem jesteś jeszcze.
No!
Piątek, wiadomo. NO!!!
potem jest coś o blondynce, która jest ruda, ale nie jest, ale jest, i to ma jakieś znaczenie? no nie wiem. potem jakieś zdania pozbawione sensu, które próbują być głębokie, ale nie wychodzi to najlepiej. i te powtórzenia, co to miało być?
no i ta cała sytuacja z lustrem, co to ma znaczyć? że lustro naprawdę daje sporo do myślenia? czy coś w ten deseń? nie za bardzo rozumiem.
ogólnie to ten wiersz jest trochę... dziwny. nie bardzo wiem, co autor chciał przekazać, ale wydaje mi się, że trochę mu to nie wyszło. może warto by było bardziej skupić się na jednej myśli i lepiej ją rozwinąć, a nie tak skakać z tematu na temat. no i trochę lepiej używać słów, żeby było bardziej zrozumiałe, no wiesz.
ten wiersz jest dosyć... hmm, jak to powiedzieć... dziwny? no właśnie, dziwny. nie rozumiem co autor chce przekazać. są te ogień, jakieś rozbieranie, lustra, lawa... to wszystko jest poplątane.
nie wydaje się, żeby to miało jakieś sensowne przesłanie. może autor chciał być tajemniczy, ale wyszło to jakoś... mdło. a te powtórzenia na końcu, "nie rozbieraj", niby miałyby coś zaznaczyć, ale nie wiadomo nawet, o co chodzi z tym rozbieraniem.
nie czułem się zbyt inteligentnie czytając ten wiersz. może to po prostu nie dla mnie, ale szczerze mówiąc, nie widzę w nim niczego wartościowego.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania