Służbowa kolacja Agnes cz 1

Służbowa kolacja Agnes

Agnes Black pracowała, jako sekretarka w dużej firmie. Pewnego dnia siedziała przy biurku, stukając na maszynie pisała raport, gdy poszedł do niej szef.

— Pani Agnes.

— Tak szefie?— zapytała.

— Czy zgodzi się pani mi dziś wieczorem towarzyszyć podczas kolacji biznesowej? — zapytał szef.

— Oczywiście.

— Świetnie to jesteśmy umówieni.

— Tak.

— Przyjadę, po panią o dwudziestej.

— Będę czekała.

— A, jaki to adres? — zapytał szef.

— Rue Gustave Simonet 38/201.

Kobieta z pracy wróciła prosto do domu i wzięła prysznic. Po kąpieli naga przeszła do sypialni, gdzie ubrała czerwoną sukienkę w paski i falbanką opadającą na ramiona.

Stanęła przed lustrem i obróciła się wokół własnej osi.

Mój szef padnie, jak mnie zobaczy – pomyślała.

Agnes zdjęła sukienkę, po czym usiadła przy toaletce i zrobiła makijaż.

Po położeniu się na łóżku zamknęła oczy i zobaczyła nagiego szefa.

Mężczyzna po podejściu do Agnes położył się obok i dłonią pieścił ciało.

— O, tak, ale cudownie masz delikatny dotyk — mówiła sama do siebie.

Na koniec wsadził kobiecie dłoń między nogi i masował miejsce intymne.

— O, jak dobrze!— krzyczała

Niestety erotyczną fantazję o szefie przerwał dzwonek telefonu. Kobieta postanowiła, że odbierze.

— Halo? — zapytała Agnes.

— No cześć.

— Cześć Emma, co słychać? — zapytała ponownie Agnes.

— Wszystko ok.

— To super.

— Czemu wcale się nie odzywałaś?— zapytała Emma.

— Mam po prostu dużo pracy.

— Ty pracujesz? — zapytała Emma.

— Tak.

— Za dziesięć minut jestem u ciebie — oświadczyła.

— Ale.

— Żadnych, ale.

Emma po tych słowach rozłączyła się. Agnes nie było to na rękę, ale nie miała odwagi odmówić.

Kobieta włożyła sukienkę po czym wstawiła czajnik z wodą. Nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Poszła otworzyć.

— Cześć, czy mogę wejść?— zapytała.

— Pewnie.

Agnes wpuściła Emmę do środka, po czym zaprowadziła do salonu

— Czego się napijesz?— zapytała Agnes.

— Kawa poproszę.

— Okej.

Emma, gdy została sama w salonie to zaczęła po nim chodzić. Na to weszła Agnes z tacą, którą postawiła na stole, przy którym kobiety usiadły.

— To opowiadaj, co to jest za praca?— zapytała Emma.

— Jestem sekretarką w firmie reklamowej.

— Czy jesteś zadowolona?

— Pewnie! Dziś wieczorem o dwudziestej idę z szefem na kolację służbową.

— A przystojny jest?— zapytała.

— Kto?

— No, ten twój szef.

— Tak.

— A jak ma na imię?

— Nie wiem.

— Nie jesteście po imieniu?

— Nie.

Agnes zirytowana pytaniami wstała i otworzyła drzwi.

— Będzie lepiej,jak sobie już pójdziesz.

— Czy ty mnie wyrzucasz?— zapytała Emma.

— Tak.

— Coś ty taka poddenerwowana?— zapytała. A może ty jesteś zakochana w swoim szefie?

— Nie twój interes.

— Nie złość się przecież to nic złego.

— Precz!— krzyknęła Agnes.

Emma wyszła obrażona.

Kobieta zrobiła sobie drinka, po czym usiadła i czekała. O dwudziestej usłyszała hałas dobiegający z dworu. Wyjrzała przez okno i zobaczyła szefa.

Po znalezieniu się na dworze podeszła do mężczyzny i przywitała się z nim.

— Pięknie pani wygląda w tej sukience.

— Bardzo dziękuję.

Po dojechaniu na miejsce, mężczyzna zatrzymał auto na parkingu, po czym wyjął kluczyk ze stacyjki. W restauracji podszedł do nich kelner i zaprowadził do stolika.

— Co podać? — zapytał kelner.

— Ja poproszę czerwone wino oraz sałatkę z krewetek.

— Zanotowałem, a pani? — zapytał kelner.

— To samo.

Kelner oddalił się, zostawiając ich samych.

— Jak szef zapraszał mnie na służbową kolację, to sądziłam, że będzie nas więcej.

— Nie.

— To o czym pan chciał ze mną rozmawiać?— zapytała Agnes.

— Może przejdziemy na ty — zapytał.

— Dobrze, jestem Agnes, a tobie jak na imię? — zapytała.

— Hugo.

— Bardzo ładnie.

— Dziękuję.

— Masz kogoś, żona, dzieci? — zapytała.

— Kiedyś miałem, ale się z nią rozwiodłem.

— Czemu? — zapytała ponownie.

— Ponieważ okazała się wariatką, coś przede mną zataiła.

— To straszne.

— Tak, ale nie rozmawiajmy o tym.

W tym momencie kelner przyniósł wino i sałatkę.

— Życzę smacznego.

Ukłonił się i odszedł.

— Ta sałatka wygląda niezwykle apetycznie.

— To prawda.

Następnie zaczęli jeść, popijając winem.

Nagle do restauracji wtargnęła kobieta.

— Gdzie jest ta suka Agnes Black?— zapytała kelnera Emma.

— Kto taki?

— No przecież mówię Agnes Black głuchy pan jest,czy co? Wiem, że tu jest, bo miała mieć służbową kolację!

Agnes na widok przyjaciółki zbladła. Hugo to zauważył.

— Czy coś się stało, bo zrobiłaś się blada jak ściana?

— Tak.

— A co takiego? — zapytał Hugo.

— Jak miała na imię twoja była żona?

— Emma.

— O Boże, a więc to ona była dziś u mnie i wypytywała się o pracę.

— Co takiego?!

— To, co słyszałeś.

Emma ich dostrzegła i podeszła do stolika.

— Ty suko, udając moją przyjaciółkę chciałaś ukraść mi męża!— krzyknęła.

— Byłego męża — wtrącił się Hugo.

— A ty sukinsynie milcz!— warknęła Emma.

— Nie wiem, o czym mówisz.

—Ta jasne, a dla kogo zrobiłaś taki wyzywający makijaż oraz włożyłaś sukienkę z dekoltem?

— Jestem na służbowej kolacji, więc muszę elegancko wyglądać.

— Akurat.

— Mówię prawdę i nie życzę sobie, żebyś w publicznym miejscu wyzywała mnie! Ja ci nic nie zrobiłam, a że masz coś z głową, nie moja wina.

Agnes wstała i wyszła, zostawiając Hugo samego z Emmą. Po powrocie do domu rozpłakała się, bo nikt dawno jej tak nie zranił.

Po uspokojeniu się usiadła przy biurku, po czym z szuflady wyjęła kartkę.

Po napisaniu rezygnacji poszła spać. Rano zjadła śniadanie, po którym udała się do pracy.

Weszła do biura i usiadła przy biurku. W drzwiach stanął szef.

— Dzień dobry Agnes.

— Dzień dobry Hugo.

— Źle się czujesz?— zapytał.

— Nie, wszystko ok.

— Na pewno?

— Tak.

— Źle wyglądasz.

— Źle spałam i tyle, ale dziękuję za troskę.

— Skoro tak to za pięć minut w moim gabinecie.

Szef zniknął za oszklonymi drzwiami.

Ciekawe czego może chcieć ode mnie — zastanawiała się.

Kobieta odczekała chwilę, wzięła w garść rezygnację i podeszła pod drzwi.

Następnie zapukała, po czym weszła.

— Chciałeś mnie widzieć?— zapytała Agnes.

— Tak. Zamknij drzwi i usiądź

Agnes zrobiła to, po czym zajęła miejsce na krześle.

— Coś się stało?— zapytała.

— Tak.

— Co takiego?

— Nie wiem, jak to powiedzieć.

— Najlepiej powiedz prawdę.

Hugo podszedł do barku.

— Napijesz się czegoś?— zapytał.

— Nie, dziękuję.

— A ja się napiję.

Mężczyzna nalał sobie whisky i usiadł w fotelu.

— Chciałem przeprosić za wczorajsze.

— Wszystko w porządku, zastanawia mnie tylko jedna rzecz.

— Jaka?

— Skąd twoja była żona miała mój numer telefonu?

— Nie wiem może od kogoś dostała.

— Wątpię.

— Czy możemy nie rozmawiać o Emmie?

— No dobrze, a o czym?

— O naszej współpracy.

— Co masz na myśli?

— Chciałbym, żebyś została twarzą mojej najnowszej reklamy.

— A o czym ona będzie?—zapytała.

— O nowym kolorze szminki, która niedługo ma wejść na rynek.

— Brzmi kusząco.

— To jak zgodzisz się, czy nie?

— Nie.

—Dlaczego?— zapytał.

—Ponieważ boję się o swoje życie. Tu jest moja rezygnacja.

Agnes położyła na biurku pismo.

— Co to jest?

— Moja rezygnacja z pracy.

— Czemu, czy źle ci się ze mną pracowało?

— Ależ nie, bardzo dobrze.

—Więc o co chodzi?

— Po wczorajszym incydencie w restauracji zrozumiałam wiele.

— Co takiego?

— Nie mogę pracować z kimś, kto wcale nie broni swoich pracownic.

— Rozumiem.

— Nic nie rozumiesz. Twoja żona mnie wyzywała od różnych, a ty z kamiennym wyrazem twarzy tego słuchałeś!

Hugo zrobił się poddenerwowany. Agnes to zauważyła i chciała wyjść z gabinetu.

Mężczyzna dogonił ją i stanął między nią a drzwiami, które zamknął.

Cholera, szkoda, że zostawiłam w domu paralizator — pomyślała.

— Co ty wyprawiasz? Natychmiast otwórz drzwi.

— Nie wyjdziesz stąd, dopóki nie przyjmiesz mojej propozycji.

— Czy to jest szantaż?

— Nazywaj sobie, jak chcesz.

— Nie masz prawa mnie tu trzymać!

— Owszem, mam, gdyż kobiety tu pracujące są moimi niewolnicami.

— Jesteś nienormalny!

Słowa Agnes wyprowadziły Hugo z równowagi.

— Jestem twoim szefem i masz mnie szanować — wycedził przez zęby.

— Na szczęście już dla ciebie nie pracuję!

— Tak się składa, że jeszcze nie podpisałem twojej rezygnacji.

Kobieta spojrzała Hugo w oczy i zobaczyła w nich obłęd.

Gabinet urządzono luksusowo, ściany były pomalowane na ciemnozielony kolor. Pod oknem stało dębowe biurko.

Hugo podszedł do Agnes i zaczął ją obmacywać. Kobieta go spoliczkowała.

— Ty zboczeńcu, łapy precz ode mnie!

— Nie uwierzę, że ci się nie podobało, bo twoje poprzedniczki błagały o więcej.

— Ja taka nie jestem.

— Akurat. Widziałem, jak ci się podobało — szepnął jej do ucha.

Mężczyzna nie dawał za wygraną. Wsadził kobiecie dłoń w dekolt i masował pierś. Agnes kopnęła go w krocze tak mocno, że ten z bólu jęknął i zgiął się w pół. Kobieta rzuciła się do drzwi. Otworzyła je nożem do kopert i wybiegła, nie oglądając się za siebie. Hugo ruszył za nią, a na twarzy malował się grymas nienawiści.

— Agnes, gdzie jesteś? Wyjdź, bo i tak nie uciekniesz.

Nie czekając na windę, zbiegła po schodach. Zdyszana dotarła na parter, po czym schowała się w rejestracji pod ladą. Serce waliło jej, jak oszalałe. Dłonią zakryła usta, żeby nie zdradzić swojej obecności. Nie wiedziała, że odbija się w lustrze. Hugo wszedł do środka i od razu zajrzał pod ladę.

— Tutaj się schowałaś.

Złapał ją za włosy, wyciągając z ukrycia. Ciągnął po podłodze jak worek z kartoflami. Agnes udało się wyrwać i na czworakach zaczęła uciekać, ale ją dopadł i okładał pięściami po głowie. Potem zacisnął dłonie na gardle i robił to tak długo, aż przestała się ruszać.