Schody

Nieświadome swojego losu,

Stopy wkroczyły na schody,

Lśniące, pełne blasku,

Marzenie ukryło się w nich.

Lecz brutalna rzeczywistość

Zderzyła się z obrazem,

Stare schody jęk i skrzyp

Rozbrzmiewały w mrocznej otchłani.

Drewno spróchniałe, kruche,

Drzazgi wbijają się w stopy,

Wysokie obcasy zrzucane,

Ból miesza się z goryczą.

Nawet swobodny walc

Staje się niemożliwy,

Schody trzęsą się i skrzypią,

Pod ciężarem winy.

W oczach stolarza malowany żal,

Bezradność miesza się z bólem,

Nic nie może zdziałać,

Te schody są skazane na porażkę.

Gorzkie otrzeźwienie nadeszło,

Życie jak te schody,

Kruche i zniszczone,

Gotowe runąć pod byle ciosem.

Czas obudzić się z letargu,

Zbudować nowe fundamenty,

Na własnych zasadach,

Silne i niezależne.

Już nikt nie wmówi jej,

Że jest tylko słabą zaprawą,

Znajdzie w sobie siłę,

By pokonać te schody życia.

Na zmęczonych schodach siedzi,

Łzy spływają po jej twarzy,

Przeszłość powraca z upiornymi wspomnieniami,

Przypominając o bolesnych upadkach.

Ale tym razem będzie inaczej,

Wstaje z determinacją,

Gotowa na walkę,

Zbudować nowe, lepsze życie.

Autor wiersza

Damian Moszek.